Lajmet nga Islami

1.Thelbi shpirtëror i Ramazanit

Ramazani është muaji i agjërimit për myslimanët në të gjithë botën. Myslimanët e frenojnë veten nga të ngrënët, të pirët dhe nga marrëdhëniet intime, që nga agimi deri në perëndim gjatë gjithë muajit të Ramazanit. Për disa njerëz, agjërimi mund të duket si një formë mohimi dhe shfrytëzimi fizik. Në njëfarë shkalle, largimi nga nevojat dhe kënaqësitë seksuale është në të vërtetë një përvojë fizike. Por ata që kapen pas aspekteve fizike të agjërimit humbasin thelbin e Ramazanit dhe qëllimin e tij.

Agjërimi i muajit të Ramazanit është një prej pesë shtyllave të Islamit. Gjithë struktura e Islamit ndërtohet mbi këto pesë shtylla. Ato janë deklarimi i besimit, namazi, agjërimi, zekati dhe pelegrinazhi në Mekë, i njohur si haxhi. Tre prej pesë shtyllave të Islamit janë rituale, domethënë akte të përcaktuara fetare, arsyet themelore të të cilave nuk mund të kuptohet menjëherë. Ato janë namazi, agjërimi dhe haxhi. Myslimanët duhet t’i kryejnë ato, sepse janë pjesë e detyrave të tyre fetare, domethënë ato janë pjesë e marrëveshjes së tyre me Zotin.

Si ritual, agjërimi është një akt simbolik, kuptimi i së cilit bëhet i dukshëm gradualisht nëpërmjet përvojës. Kuptimi i mishëruar në një ritual bëhet gjithmonë i dukshëm kur njeriu e kryen vetë atë. Kjo nuk do të thotë se agjërimi nuk është i hapur për përshkrimin intelektual, por përshkrimi intelektual ose presupozon, ose parashikon një kuptim që mund të bëhet i dukshëm më së miri nëpërmjet kryerjes së vetë aktit simbolik.

Zhvillimi shpirtëror

Thelbi i agjërimit të Ramazanit dhe qëllimi i tij përmblidhen në Kuran me një fjalë: takva (devotshmëri): “O ju që besuat, agjërimi u është bërë obligim sikurse që ishte obligim edhe i atyre që ishin para jush, kështu që të bëheni të devotshëm”. (2: 183)

Po çfarë është takvaja? Dhe si lidhet me aktin fizik të agjërimit?

Takva është një temë që përsëritet shpesh në Kuran dhe një vlerë e lartë kuranore. Ajo është qëndrim dhe proces. Është qëndrimi i duhur i njeriut kundrejt hyjnores që do të thotë dashuri, përkushtim dhe drojë. Dashurinë për burimin e së mirës dhe bukurisë që i jep vlerë jetës që të jetohet; përkushtimin ndaj urtësisë dhe madhështisë së pafund të Zotit; dhe frikën nga keqkuptimi i qëllimit hyjnor ose dështimi për të mbajtur qëndrimin dhe lidhjen e duhur.

Qëndrimi i takvas nuk mund të qëndrojë dhe as nuk qëndron në kufijtë e shpirtit njerëzor, por zbulohet në shprehje dhe veprim. Qëndrimi i takvas zbulohet dhe zbulon karakterin e vërtetë që rrit: përkushtimin ndaj vlerave sublime të theksuara në shpalljet hyjnore, si kurajën, bujarinë, dhembshurinë, ndershmërinë, qëndrueshmërinë dhe bashkëpunimin për të ndjekur atë që është e drejtë dhe e vërtetë.

Takvaja është njëlloj procesi me anë të të cilit besimtarët përvetësojnë vlerat sublime të shpalljes dhe zhvillojnë karakterin e tyre. Pra, Kurani u përkujton besimtarëve se nuk duhet t’i shndërrojnë praktikat fetare në një grup ritualesh të verbra, në procedura të paracaktuara fetarisht të kryera në nivelin e lëvizjeve fizike dhe se duhet të jenë gjithmonë të ndërgjegjshëm se praktikat fetare si namazi dhe agjërimi, kanë si qëllim ngritjen morale dhe shpirtërore: “Nuk është tërë e mira (e kufizuar) t’i ktheni fytyrat tuaja kah lindja ose perëndimi, por mirësi e vërtetë është ajo e atij që i beson Allahut, ditës së gjykimit, engjëjve, librit, pejgamberëve dhe pasurinë që e do ua jep të afërmve, bonjakëve, të varfërve, udhëtarëve, lypësve dhe për lirimin e robërve, dhe ai që e fal namazin, e jep zeqatin, dhe ata që kur premtojnë e zbatojnë, dhe të durueshmit në skamje, në sëmundje dhe në flakën e luftës. Të tillët janë ata të sinqertit dhe të tillët janë ata të devotshmit. (2: 177)

Ashtu si Ramazani na ndihmon të zhvillojmë disiplinën tonë morale, ai na kujton dhe gjendjen e atyre qe janë të uritur dhe në situata të vështira. Kurani na kujton vazhdimisht se feja është e pakuptimtë nëse nuk i bën njerëzit të kujdesen dhe t’i ndajnë gjërat me të tjerët: “A e ke parë ti (a e sheh) atë, që përgënjeshtron përgjegjësinë dhe llogarinë në botën tjetër? Po ai është që e përzë në mënyrë të vrazhdë bonjakun. Dhe që nuk nxit për ta ushqyer të varfrin. Pra shkatërrim është për ata që falen, të cilët ndaj namazit të tyre janë të pakujdesshëm. Ata që vetëm shtiren (sa për sy e faqe). Dhe nuk japin as sendin më të vogël (as hua)”. (107: 1-7)
Angazhimi

Agjërimi i Ramazanit, ashtu si praktikat e tjera fetare në Islam, është një rast për të ndjekur përsosmërinë morale, që mund të transmetohet si përsosmëri në ndërveprimin dhe organizimin social. Në një hadith të transmetuar në librat e Buhariut dhe të Muslimit profetin e pyetën: “O i dërguari i Zotit! Kush është njeriu më i nderuar?”. Ai u përgjigj: “Ai që ka më shumë takva”. Ata thanë: “Nuk të pyetëm për këtë”. Ai tha: “Ai që ka qenë më i mirë para Islamit është më i miri prej tyre në Islam nëse kuptojnë (mesazhin e shpallur)”.

Nuk është e vështirë të kuptosh se shokët e profetit nuk e kuptuan menjëherë kuptimin e takvas, ashtu si shumë myslimanë sot. Kur ata nuk e pranuan përgjigjen e parë, profeti ua shpjegoi me përgjigjen e dytë. Kur dha përgjigje profeti po përsëriste kuptimin e dhënë në Kuran: “s’ka dyshim se te Allahu më i ndershmi ndër ju është ai që më tepër është ruajtur (takva)” (49: 13). Thënia e profetit nënvizon faktin se takvaja si cilësi shpirtërore dhe morale është e rëndësishme në botën e njeriut përderisa i bën njerëzit të veprojnë me dhembshuri dhe respekt ndaj të tjerëve.

Fuqizimi

Asgjë nuk e fuqizon një bashkësi më shumë se zhvillimi i karakterit moral të anëtarëve të saj. Duke mishëruar vlerat morale të shpalljes, njerëzit mund të kenë një jetë sociale më të lartë, të bazuar në ndihmën dhe respektin reciprok, të bazuar në marrëveshjet e ndershme dhe të drejta dhe mund të kenë një ndjenjë përgjegjësie që i nxit njerëzit të zbatojnë parimet e së drejtës dhe drejtësisë ndërsa ndjekin interesat e tyre të ndryshme dhe konkurruese. Tema se jeta morale e bazuar në nocionin e takvas na shpie në fuqinë dhe prosperitetin shoqëror është një temë e përsëritur shpesh në Kuran: “E kush u përmbahet dispozitave të Allahut, atij Ai i hap rrugë, dhe e furnizon atë prej nga nuk e kujton fare” (65: 2-3). Dhe: “S’ka dyshim se toka është e Allahut, ia lë në trashëgim atij që do nga robtë e tij, e ardhmja e lumtur është për të devotshmit”. (7: 128)
Agjërimi nuk është thjesht një kohë gjatë së cilës njerëzit shmangin kënaqësitë njerëzore, por një rast për të ushtruar përmbajtjen morale dhe për të përjetuar rritjen shpirtërore. Ramazani është koha e përkujtimit të Zotit dhe e rinovimit të angazhimit drejt vlerave të larta dhe fisnike që ai ia shpalli njerëzimit, dhe asgjë nuk na e jep ndjesinë e përmbushjes shpirtërore më shumë sesa gjendja e takvas, e të qenit i vetëdijshëm për ekzistencën e Zotit, që Ramazani na ndihmon ta kuptojmë.


2.Agjërimi, çelësi për një shëndet të mirë
Abdul-Hamid Dijan dhe Ahmed Kara Kuz


Agjërimi ka dobitë e tij nga këndvështrimi i shëndetit dhe i higjienës. Islami kërkon që myslimani të jetë i shëndetshëm, i pastër, vigjilent, i shkathët dhe energjik.

Profeti (a.s.) ka thënë: “Agjëroni që të jeni të shëndetshëm”. Sot mjekët i pranojnë dobitë e agjërimit që sigurojnë shëndetin e trupit dhe të mendjes së njeriut. Disa prej këtyre pikave pozitive kanë një ndikim të drejtpërdrejtë në psikologjinë dhe fizikun e atij që agjëron.

Është zbuluar se agjërimi është një trajtim i efektshëm për çrregullimet psikologjike dhe emocionale. Ai e ndihmon njeriun të përcaktojë dëshirat e tij, të kultivojë dhe të përmirësojë shijen dhe sjelljen e tij, të forcojë bindjen e tij për të bërë mirë, të shmangë debatin, zemërimin dhe nxitimin. Përveç rritjes së rezistencës dhe aftësisë për t’u përballur me vështirësitë dhe durimin, agjërimi pasqyrohet dhe tek aparenca fizike duke ndërprerë grykësinë dhe duke larguar yndyrat e tepërta.

Dobitë e agjërimit tek shëndeti nuk përfundojnë këtu, por ai ndihmon në lehtësimin e disa sëmundjeve fizike, duke përfshirë ato të sistemit tretës, si dhimbja kronike e stomakut, inflamacionin e zorrës së trashë, sëmundjet e mëlçisë, mostretjen, dhe gjendjet si obesiteti, arterioskleroza, tensioni i lartë, astma, difteria dhe shumë sëmundje të tjera.

Një mjek zviceran dr. Barsilus ka theksuar se: “Avantazhet e urisë si mjet shërimi janë disa herë më të mëdha se pirja e ilaçeve.

Lexuesit e dinë se shumë mjekë i këshillojnë pacientët e tyre të mos i hanë disa vakte, ndonjëherë për disa ditë, para se t’u përcaktojnë një dietë të kontrolluar.

Në përgjithësi agjërimi shpejton shkatërrimin e indeve të prishura të trupit nëpërmjet urisë dhe pastaj ndërton inde të reja nëpërmjet ushqyerjes. Prandaj shkencëtarët sugjerojnë se agjërimi duhet të konsiderohet si një mjet efikas për të kthyer rininë dhe jetëgjatësinë.

Por agjërimi duhet të ketë dhe disa rregulla gjithashtu. Ai nuk nënkupton mosngrënien e vakteve në mënyrë të çrregullt, që mund të dëmtojnë shëndetin dhe qëndrueshmërinë, dhe nuk e përmirësojnë atë. Për këtë Islami ka përgjigje dhe për të arritur dobitë e agjërimit, ai rekomandon vaktin e mëngjesit që quhet “syfur” dhe prishjen e agjërimit në kohën e caktuar. Sigurisht për të pasur shëndet të mirë nuk duhet të hamë derisa të ngopemi plotësisht pasi e hapim agjërimin.



Muaji i lavdishëm i Ramazanit


Muaji i Ramazanit ka një rëndësi të veçantë në kalendarin islam. Profeti (a.s.) ka thënë: “Është muaji i Allahut”. Ai është muaji kryesor dhe më i lavdishmi. Ne e dimë tashmë se agjërimi është një prej shtyllave më të rëndësishme të Islamit dhe ai është bërë i detyrueshëm për të rriturit dhe të arsyeshmit gjatë muajit të Ramazanit. Duke agjëruar gjatë Ramazanit, myslimani jo vetëm përmbush detyrimin e caktuar nga Allahu, por ai do të marrë shpërblim të madh dhe në botën tjetër. Nga ana tjetër, çdo gabim për këtë çështje bëhet një mëkat i madh. Agjërimi është adhurim, dija për kryerjen e tij mbetet mes Allahut dhe individit. Prandaj Allahu do ta shpërblejë njeriun për të Ditën e Gjykimit.





Të mirat e Ramazanit nuk kufizohen vetëm tek kryeja e të gjitha llojeve të adhurimit dhe veprave të mira gjatë këtij muaji, por ai është gjithashtu një burim i të mirave të mëdha hyjnore. Shpallja e Kuranit u bë gjatë këtij muaji, prandaj myslimani e ka për detyrë ta lexojë Kuranin dhe të mundohet të kuptojë sekretet hyjnore të tij. Ai i sjell paqe dhe e ndriçon mendjen dhe pastron shpirtin.

Ramazani është muaji i agjërimit, i namazeve të shumta, i sakrificës dhe adhurimit hyjnor. Gjatë këtij muaji, një mysliman i devotshëm agjëron gjatë ditës me kuptimin e vërtetë të fjalës, pra ai e përmban veten jo vetëm nga të ngrënit, por ashtu siç e ka shpjeguar profeti (a.s.) kontrollon gjuhën, sytë, veshët, mendimet dhe veprat e tij dhe bën gjithçka që është e mundur që të arrijë kënaqësinë e Allahut.

Lutjet dhe pendimi për mëkatet gjatë muajit të Ramazanit janë burime të mëshirës dhe mirësive të Zotit. Muaji i shenjtë i Ramazanit përveç se është muaji i adhurimit dhe të mirave nga Zoti mban dhe një rëndësi historike gjithashtu. Ashtu siç e kemi thënë dhe më parë, Kurani zbriti në këtë muaj. “Beteja e Bedrit” dhe “Pushtimi i Mekës” u bënë gjithashtu gjatë këtij muaji.


3.Përse agjërojnë myslimanët?
Sejid Husein Nasr



Disa të vërteta janë të qarta nga natyra e tyre dhe nuk është e nevojshme të diskutohen në rrethana normale. Por në një ditë dhe kohë kur edhe të vërtetat më të qarta mbështillen nga hija e dyshimit dhe vihen në diskutim, jemi të detyruar ta diskutojmë atë, qoftë ajo shumë e qartë. Një prej tyre është nevoja për të pasur një element asketik në jetën e njeriut. Pa elementin e vetëmohimit dhe asketizmit, asnjë fe dhe si rrjedhim asnjë kulturë njerëzore nuk është e mundur. Njeriu duhet të tërhiqet nganjëherë nga jeta e plotë e shqisave, qoftë edhe për të pasur mundësi të shijojë frytin e perceptimit ndijimor. Dhe thënia taoiste e konfirmon këtë “rrotën e përbën hapësira boshe e saj”. Është një shkallë e caktuar e vetëpërmbajtjes nga objektet materiale të shqisave që e ekuilibron jetën e shqisave, për të mos folur për mundësinë e hapjes së nefsit njerëzor drejt jetës shpirtërore.

Një prej praktikave të vetëpërmbajtjes është agjërimi, që në Islam është i detyrueshëm gjatë Ramazanit dhe i pëlqyeshëm dhe gjatë periudhave të tjera të vitit. Ashtu siç e pohon Kurani, ai ishte një praktikë që ekzistonte në fetë e vjetra dhe në Islam vetëm u përtëri dhe u institucionalizua në formën e sam-it (agjërimit) të Ramazanit. Agjërimi gjatë këtij muaji ka sigurisht shumë dobi dhe veçori të jashtme dhe sociale, të cilat janë diskutuar shumë shpesh, ku virtyti kryesor është bamirësia ndaj të varfërve. Sigurisht elementi i bamirësisë merr rëndësi shpirtërore vetëm atëherë kur bëhet për Zotin. Dhe gjatë agjërimit është bindja ndaj vullnetit të Zotit që ka si fryt bamirësinë ndaj të varfërve, nevojtarëve dhe pjesëmarrjen në urinë dhe etjen e tyre.

Një aspekt i vështirë i agjërimit është mospërmbushja e dëshirave fizike. Gjatë agjërimit tendencat e pabindura të shpirtit trupor ulen dhe qetësohen gradualisht, nëpërmjet nënshtrimit sistematik të këtyre tendencave ndaj vullnetit të Zotit, sepse në çdo çast kur trupi ka uri, myslimani kujton se duhet t’i bindet Zotit. Prandaj agjërimi nuk përmban vetëm largimin nga ushqimi por edhe nga epshi dhe pasioni fizik.

Si pasojë e kësaj vetëpërmbajtjeje sistematike, shpirti i njeriut bëhet i vetëdijshëm se është i pavarur nga mjedisi i drejtpërdrejtë natyror dhe se është kalimtar në këtë botë. Ai njeri që agjëron me besim të plotë e kupton shpejt se ai është pelegrin në këtë botë dhe se është krijesë e përcaktuar për një qëllim përtej ekzistencës materiale. Për të bota humbet një pjesë të materialitetit të saj dhe fiton një aspekt “zbrazëtie” dhe transparence që e bëjnë myslimanin të meditojë për Zotin dhe krijimin e Tij.

Veç kësaj natyra e papeshë dhe “boshe” e gjërave kompensohet nga shfaqja e atyre gjërave si dhurata të Zotit. Ushqimi dhe pija që merren si të mirëqena gjatë gjithë vitit, gjatë agjërimit duken më shumë si dhurata nga parajsa dhe fitojnë një rëndësi shpirtërore me natyrë të shenjtë.

Të agjërosh do të thotë gjithashtu të veshësh mburojën e pastërtisë kundër pasioneve të botës. Do të thotë të fusësh, qoftë dhe “fizikisht” në trupin e njeriut pastërtinë e vdekjes, që pa dyshim bashkohet me lindjen shpirtërore. Gjatë agjërimit njeriut i kujtohet se ai ka zgjedhur anën e Zotit mbi botën e pasioneve. Prandaj profeti (a.s.) e donte shumë agjërimin.

Kjo vdekje e pasioneve e pastron shpirtin njerëzor dhe e boshatis nga uji i papastër i mbetjeve negative mendore. Individi, dhe nëpërmjet tij komuniteti islam, rinovohet nëpërmjet këtij riti dhe i sillen ndër mend detyrimet dhe objektivat morale dhe shpirtërore. Për këtë arsye ky muaj i bekuar pritet me gëzim. Sepse gjatë tij hapen dyert e parajsës për besimtarin. Përmbushja e agjërimit gjatë Ramazanit do të thotë të pësosh një përtëritje, një rilindje që e përgatit myslimanin të përballet me një vit tjetër me vendosmëri, që të jetojë dhe të veprojë sipas vullnetit të Zotit. Gjithashtu agjërimi i jep shpirtit të njeriut një aromë të mirë, e cila ndihet edhe pas Ramazanit. Ai i jep shpirtit një burim energjie që ta ushqejë gjatë gjithë vitit. Muaji i shenjtë është quajtur i bekuar “mubarak”, muaj kur mirësia ose barakah e Zotit rrjedh në bashkësinë islame dhe përtërin burimet e tij më të thella të jetës dhe veprimit.

Per lajme te tjera hini ne https://doctor-tony.albanianforum.net/post.forum?mode=newtopic&f=31
https://doctor-tony.albanianforum.net/islam-f31/mesime-islamike-per-agjerimin-e-njeriut-t102.htm#334